DIY Piping tutorial

DIY Piping tutorial

Piping cord or welting cord as it is also known as, is available in many colours and fabric types/finishes. However sometimes it is preferable to make some in the same fabric of the garment you are making. Especially when you are making a garment out of silk it makes a huge difference to the finished look, the ready made satin piping is synthetic and too shiny in my opinion and can end up looking cheap. I wrote a little piece on how we make our own piping. Not to worry, it’s very easy! We don’t use any special feet on our machines or any special tools etc; everyone can make their own on any domestic sewing machine.

Things you’ll need:

Fabric (I have used a raw silk dupion from Nootenboom Textiles)
Yarn, think wool or cotton (preferably in a similar colour as your fabric, the wool I’ve used here is from the Action shop)
Tailors chalk/pen/pencil (I use the refillable chalk pencil available  at Brouwer fournituren)
Set square triangle ruler
Fabric scissors
Sewing machine use a normal zipper foot

So let’s start:

Because you can use piping in straight as well as curved seams it is very important to cut the strips of fabric on a bias. You can use a ruler to draw the cutting lines, but use your set square triangle ruler to make sure you are marking the strips on the bias; 45 degrees.

Cut the strips, making sure that the ends of these strips are all cut on an angle. Use your set triangle as needed.

To make the piping as long as possible we sew the ends together, press the seams you’ve created open. If you are using fabric that is the same on both sides make sure the grain of the fabric is pointing in the same direction on all strips and all the seams are on the same side of the long strip (so you are not in for a nasty surprise halfway in closing the piping and have a seam on the outside).

Now you can start on ‘filling’ the piping. I have used wool here, as it is soft which makes it very easy to use the piping yet still fills it out quite nicely. You could use all types of wool really, however cheap synthetic wool works a treat in my opinion as real wool tends to shrink when you wash it which will make it pucker, something you don’t wish to happen.

Fold the strip of fabric over with the yarn in between. Roll the strip between your thumb and index finger to get the yarn perfectly in the middle of the fold. Pin the yarn in place.

Next follows the last step: Stitch the piping together. As you can see on the photo I am not using a special cord foot but a regular zipper foot to stitch the yarn in place. This way you can keep a good eye on the yarn so it doesn’t slip from in-between the fabric and you don’t end up with an ‘empty’ section.

Voila! Your piping cord is ready for use.

Written by Annicke

DIY – Zelf paspelband maken.

Paspelband, ofwel “Piping” in engelse termen, is in alle kleuren en maten te krijgen. Maar, soms is het mooier om het paspelband te maken in dezelfde stof als je kledingstuk waarin je het gaat gebruiken. Vooral als je met 100% zijde werkt is het een grote meerwaarde, aangezien het glimmende kant en klare paspelband synthetisch is en naar mijn smaak te hard glimt.  Ik heb een stukje geschreven hoe wij zelf onze paspelband maken. Geen zorgen, het is heel makkelijk! We gebruiken geen speciale voetjes of bijzondere tools; dit kan iedereen gewoon op de huis-tuin-en-keuken naaimachine.

Benodigdheden:

Stof (ik gebruik ruwe dupion zijde van Nooteboom Textiles)
Bolletje wol (bij voorkeur in dezelfde kleur als je stof. De wol die ik gebruik komt bij de Action vandaan)
Stof krijt/pen/potlood (Ik gebruik navulbare krijtpen van Brouwer fournituren)
Geodriehoek
Stofschaar
Machine uitgerust met gewone ritsvoet

Laten we beginnen:

Omdat je het Paspelband zowel in rechte als ronde naden wil kunnen zetten, is het erg belangrijk dat je de stof waarmee je het band maakt schuin van draad knipt. Je kan voor het aftekenen een lineaal gebruiken, maar met een geodriehoek kan je het beste zien of je de stof echt schuin van draad; op 45 graden, aftekent.

 

Knip de stroken, en zorg dat de eindjes van de stroken allemaal haaks op de lengte afgeknipt worden. Gebruik hier desnoods ook de geodriehoek voor.

 

Om het paspelband zo lang mogelijk te maken gaan we de geknipte stroken aan elkaar vastnaaien, en de naden openstrijken. Als je stof aan beide kanten hetzelfde is, let dan op dat de draadrichting van de stof met elk lint dezelfde kant op wijst, en dat je alle naden aan de juiste kant dichtstikt. (zodat je niet ineens halverwege het dichtstikken van je paspelband erachter komt dat je een naadje naar de “bovenkant” opengestreken hebt)

Nu kan je beginnen met het ‘vullen’ van het paspelband. Ik gebruik hiervoor wol, dit is zacht en maakt het paspelband gemakkelijk om te verwerken. Je kunt er allerlei soorten wol voor gebruiken, maar goedkope synthetische wol voldoet naar mijn mening beter dan duurdere echte wol. Echte wol krimpt namelijk in de was, en dat wil je doorgaans niet met paspelband.

Vouw het lint dubbel met het draad er tussen. Rol het tussen duim en wijsvinger om de draad goed in de vouw te krijgen. Bevestig dit met spelden.

Nu volgt het laatste stapje: stik het paspelband dicht. Zoals je op de foto kunt zien gebruik ik geen koordvoet, maar een simpele ritsvoet om het band door te stikken. Met deze voet kan je overzichtelijk het band op dezelfde dikte doorstikken, zonder dat de wol per ongeluk uit de vouw wegschiet en er ineens een “leeg” stuk paspelband ontstaat.

Voila! Je paspelband is klaar voor gebruik.

Geschreven door Annicke

Masterclass by Addy van den Krommenacker

Toen we de finale van het programma “Door het oog van de naald” wonnen, was een van onze prijzen een masterclass bij niemand minder dan Addy van den Krommenacker.  Daarnaast werden we uitgenodigd om zijn modeshow te komen bekijken in het Singer museum te Laren. De show was erg mooi en we gingen die avond vol met nieuw opgedane inspiratie weer naar huis. Toen de finaledrukte een beetje was gaan liggen spraken we af met Addy via Whatsapp, en zo begaven we ons op een mooie woensdag morgen naar het atelier van Addy om een kijkje in zijn couture keuken te mogen nemen.

Addy heeft twee winkelpanden in het centrum van het karakteristieke stadscentrum van ’s Hertogenbosch. Slechts een paar honderd meter van elkaar vandaan zijn deze winkels  verschillend in functie.  Een winkel bevat kleding van zijn pret a porter label en heeft boven een atelier waar zijn coupeuses werken, de andere winkel is een ware toonzaal voor zijn couture jurken. Toen ik de tweede winkel binnenliep viel mijn oog direct op mijn favoriete Addy jurk, een zwarte/witte kanten jurk met een slank zeemeerminnen silhouet, waarvan de sleep mooi over de grond was gedrapeerd. Deze jurk viel mij al op tijdens zijn show, en van dichtbij was deze net zo beeldschoon om te zien.

Addy ontving ons in de laatst genoemde winkel en we kregen de tijd om rustig al zijn jurken van binnen en buiten te mogen bekijken. We hebben de tijd hiervoor genomen! Alle jurken naast elkaar hangend op kleur gesorteerd vormden een jungle van pailletten, kant, zijde en gaas waar wij maar wat graag in wilden verdwalen. Marloes vond tussen de rekken een jurk gemaakt van prachtige lichte zijde met een stormachtige wolkenprint. Ik was er zo verliefd op dat ik bijna serieus overwoog om de aanschaf van mijn nieuwe keuken uit te stellen zodat ik deze jurk aan mijn verzameling podiumkleding zou kunnen toevoegen.

Een leuke verassing was het om Ruth Jacott te ontmoeten, ze kwam jurken passen. We kregen te horen dat Addy zou gaan zingen met  Ruth en dat Ruth Jacott onze DHOVDN finalejurk zou gaan dragen tijdens dit optreden! Ruth paste een aantal prachtige jurken voor weer een ander optreden en koos hier uiteindelijk een prachtige gouden jurk voor uit.
In de winkel werd het langzamerhand nog best druk. Addy hielp klanten met uitzoeken van kleding voor talloze gelegenheden. Het was heel bijzonder om te zien hoe persoonlijk hij te werk gaat. Addy neemt echt de tijd voor zijn klanten en weet precies wat hen mooi staat.

We brachten ook een bezoek aan het atelier. De coupeuses waren druk bezig met het maken van een prachtige bruidsjurk. Zoals het vaak gaat in de mode, was er echter wel wat stress in het atelier. De bruid kwam namelijk de dag erna voor een pas-sessie. We hebben de coupeuses dus niet te lang gestoord, zelf wetende hoe belangrijk behoud van concentratie is tijdens dit soort  momenten ;-).

Addy heeft zijn eigen unieke manier van ontwerpen, hij laat zich als eerste inspireren door de bijzondere stoffen die hij inkoopt vanuit o.a. Milaan en Frankrijk. Door middel van moulage of schetsen bepaalt hij daarna het silhouet van de jurk. Zijn liefde voor materiaal staat hierin centraal, en dit maakt dat zijn jurken echt prachtig vallen en precies de juiste snit hebben. Elke jurk is zo een op zichzelf staand sprookje.  Als kers op de taart mochten we ook nog eens een deze jurken passen!

Zeer content over een heel geslaagde dag begaven wij ons weer terug naar Delft en Leiden.

Geschreven door Annicke

When we won the final of Dutch tv programme “Door het Oog van de Naald”, one of our prices included a masterclass with non other than Dutch fashion designer Addy van den Krommenacker. We also got personally invited to the new fashion show of Addy in the Singer Museum in Laren. The show was wonderful and we left that evening with lots of inspiration. After the busy times surrounding the finale we contacted Addy, and so on a glorious wednesday morning we made our way to Addy’s atelier to have a peek in his “couture kitchen”.

Addy van den Krommenacker has two shops situated in the characteristic city centre of ’s Hertogenbosch. Each just a couple of hundred meters away from each other and both quite different in purpose. One of the shops is home to the pret a porter collection of Addy with above it one of the ateliers where his seamstresses work, the other shop is home to the vast collection of couture dresses. When we entered the second shop my eye quickly fell on my favourite dress, one we also saw at the show, it was made from ivory and black lace with a nimble mermaid-like silhouette and a train that was beautifully draped across the floor. The dress was just as magnificent up close as it was during the show.

Addy gracefully welcomed us in this shop where he let us look at all the dresses inside and out. We made sure to take our sweet time! Seeing the dresses all lined up and arranged by colour made it look like a jungle of sequins, lace, silk and voile we wouldn’t mind getting lost in. Marloes disappeared into one of the racks and came out with a silk dress with printed storm clouds. It was love at first sight and for a moment I seriously considered not getting a kitchen for my new house but add said dress to my collection of stage wear.

A fun surprise it was to also have the pleasure of meeting the singer Ruth Jacott, she came to the shop to try on a dress. We were told by Addy that he was going to perform a song with Ruth Jacott and she would be wearing the dress we made during the finale of the tv programme! Ruth tried on a couple of stunning dresses for yet another performance and ended up picking a gorgeous golden dress. Afterwards it started getting rather busy in the shop. Addy was advising customers on outfits and dresses for all sorts of events. It was very special to witness how he gives his appointments with people a very personal touch by taking lots of time for each of his customers and really looking at what really suits and complements the person in question.

We also paid a visit to the atelier. The seamstresses were very busy making a beautiful wedding dress. As is often the case in fashion ateliers, there was a bit of stress in the air. The bride for this particular dress had a fitting booked for the very next day. We decided to not waste the seamstresses’ time, we know so well how important it is to stay concentrated during these times 😉

Addy van den Krommenacker has a very unique approach to designing, he mainly takes his inspiration from the extraordinary fabrics he buys in Milan and France amongst other places. By draping or sketching he creates the silhouette of a dress. His love for materials is really central in his creative process, this makes that his dresses fall beautifully and have the perfect cut. Each dress is a fairytale in itself. And the absolute cherry on the cake was that we got to try on these fabulous dresses!!!

Beaming with joy, after a much enjoyed day, we headed back to Delft and Leiden.

Savage Beauty London!

As soon as we saw the reports in the media about the exhibition about Lee Alexander McQueen named Savage Beauty in New York we agreed; this needs to be witnessed up close! Hearing soon after, the exhibition would move to the Victoria and Albert Museum in London, a date was set and the count down began. Combining two of my favourite things; London and avant garde fashion. Accompanied by glorious weather and what seemed like the rest of Europe, we headed towards South Kensington and joined the massive queue…

So after months and months of anticipation the moment was here… Walking inside we were met by an enormous lit up portrait of Alexander McQueen in an otherwise dark room. A lovely thing indeed as it reminds people who the mastermind is behind all the beautiful creations that were just beyond this room. To me it definitely felt like a memorial. The first gallery showed some of his earliest pieces one of which were the legendary Bumster trousers, a pair of low-rise trousers worn so low on the hips it creates a bum-cleavage or worse eeek, first shown in his 1993 “Taxi Driver” collection.

For years I have been fascinated by the tailors of Savile Row and you can instantly see McQueen’s background as a tailor in the carefully sculpted silhouettes of the jackets and coats in the “Savage Mind” gallery. One of my favourites being the jacket with a placed print of a Hieronymus Bosch painting. Combining art and traditional craftsmanship. 

Having mastered the art of tailoring and later studying at Saint Martins School of Art, McQueen took a very hands-on approach to designing. He would often be seen cutting a meticulously sewn garment to change the shape or style much to the horror of some of his more traditional seamstresses, he would tell them “They’re only clothes”. Something I have to remind myself of often as I tend to get a bit precious about things I’ve made or put a lot of time in creating, scared they might get ruined by wearing or changing them.

Where a lot of visitors around me in the first two galleries were still discussing whether or not they would wear a certain piece or not and also where to, in the third gallery a few of them became silent as they took in the splendour of the gorgeous gowns on display.

 

This silence strengthened in the fourth gallery which looked like an ossuary. Here there were a lot of designs which were made of unusual materials (like taxidermy) and tribal influences.

In the “Romantic Nationalism” gallery was the feathered creation used on the promotional poster we saw everywhere in the tube stations. Such an iconic look from his 2009 show “The Horn of Plenty”. It is entirely made of duck feathers.

The fifth gallery also known as “Cabinet of Curiosities” was a bit of a sensory overload, like with the Gaultier exhibition where there was a similar room, some of the garments are just too high up to really see any of the details. Maybe it was because of the sheer amount of people visiting the V&A but it was a bit overwhelming. The pieces were in combat for attention. I would have loved to have been in there without the crowd of people and with an enormous sketch book.

The sixth gallery contained some of my favourite pieces, delicately embroidered silk gowns and coats inspired by Japanese culture and subculture. Mostly in soft pastels, one dress was clad with seashells. I feel a day at the beach coming up soon, I shall bring a large bucket as our beaches are filled with potential dresses!

Of course most of Alexander McQueen’s fashion shows were very theatrical and progressive but maybe one of his most thought provoking shows was “Voss” in 2000. (The shell dresses are actually from this collection). In the seventh gallery the set is recreated with the added effects of changing mirrored glass. The only thing missing, the moths and Michelle Olley on a chaise longue.

After a lovely art installation we arrived in the second last gallery where we got to see the ivory lace dress which was worn on the catwalk with deer antlers. We were a bit surprised at the simplicity of the dress in person. It was still a lovely dress but not quite what we had in mind up close.

In the last gallery was a selection of dresses from the collection “Plato’s Atlantis”, a personal favourite of both Annicke and I, with those armadillo shoes which stand more than 30 centimeters tall. To most people they look impossible to walk in, but I know for certain we would give them a good go! The dresses were all made from mirrored printed fabrics, sculpted as if they were beetle wings. The inspiration behind this collection was of a future world where the icecaps had melted and people had devolved into underwater creatures. It had a very futuristic sculpted feel to it yet the dresses had a delicate and sheer quality, magical.

To be honest the exhibition really moved me, it had something otherworldly but also a very tragic atmosphere. To think that by the end of his life Alexander McQueen was turning out ten collections a year for various brands and dealing with loss in his personal life, the pressure and expectations much have been immense. All in all this exhibition felt like a great ode to him and his creativity which I don’t think has been equalled yet. They might only be clothes but to me it was art of the highest degree, when I see garments like that I see the work that has gone in them, it evokes feelings of awe. Now quickly move this exhibition to The Netherlands so we can go see it again… and again…

Written by Marloes

All images courtesy of the Victoria and Albert Museum, London

Direct na het zien van een media aankondiging van de tentoonstelling Savage Beauty, over Lee Alexander McQueen, in New York waren we het eens; dit moeten we  van dichtbij zien! Toen we kort daarna hoorden dat de tentoonstelling ook naar het Victoria and Albert Museum in Londen zou komen hebben we een datum geprikt en begonnen we met aftellen. Een combinatie van twee van mijn meest favoriete dingen; Londen en avant garde couture. Samen met prachtig weer en wat leek op de rest van Europa, reisden we af naar South Kensington en sloten aan in de énorme rij….

Na maanden er naar uit te hebben gekeken was het moment daar… Binnen werden we verrast door een groot oplichtend portret van Alexander McQueen in een verder donkere kamer. Heel mooi gedaan, om mensen er even aan te herinneren wie de master mind was achter al het moois dat deze tentoonstelling beloofde. Voor mij voelde het een beetje als een gedenkteken aan. In de eerste zaal stonden enkele van zijn vroegere ontwerpen waaronder uiteraard de legendarische “Bumster” broek, een zeer laag gesneden broek. Je draagt hem net onder de heupen waardoor er een aan de achterkant een soort van decolleté ontstaat, dat en soms erger. Deze broek ging in première tijdens zijn modeshow “Taxi Driver” in 1993. 

In de jaren dat ik in Londen woonde heb ik een fascinatie ontwikkeld voor het kleermakersvak en dan met name de kleermakers van Savile Row en je kunt direct zien dat McQueen daar zijn carrière is begonnen. De silhouetten van de jasjes zijn met zo veel zorg en aandacht ontworpen ze lijken wel gebeeldhouwd. Een van mijn favorieten stond ook in deze “Savage Mind” zaal namelijk een jasje met een geplaatste print van een Hieronymus Bosch schilderij. Zo mixte hij kunst met traditioneel vakmanschap.

Nadat hij het vak van kleermaker geleerd had en vervolgens studeerde aan het beroemde Saint Martins School of Art zorgde McQueen voor een echte hands-on manier van ontwerpen. Vaak zorgde hij voor tumult door prachtige handgemaakte kledingstukken te veranderen van snit door er even flink de schaar in te zetten, dit onder de geschokte blikken van zijn veelal traditioneel geschoolde coupeuses bij onder andere Givenchy. Wanneer hij de afschuw in hun ogen zag zei hij “They’re only clothes!” “Het is maar kleding!”. Dit is iets wat ik mijzelf ook geregeld moet zeggen daar ik soms wat te voorzichtig ben met hetgeen wat ik maak, het bijna zonde vind om iets te dragen of laten dragen laat staan het te vermaken.

Waar vele bezoekers in de eerste twee zalen nog onderling discussieerden of ze een tentoongesteld kledingstuk wel of niet zouden dragen en zo ja naar welke gelegenheid, werden de meeste van hen in de derde zaal al een stuk stiller terwijl ze alle prachtige couture jurken aanschouwden.

 Deze stilte werd krachtiger toen we de vierde zaal inliepen welke als ossuarium was ingericht. Hier stonden veel ontwerpen met tribal-achtige invloeden en ongebruikelijke materialen zoals taxidermie.

In de “Romantic Nationalism” zaal stond onder andere de gevederde creatie die tevens op de poster staat die we over heel Londen tegenkwamen in de metro. Zo’n iconisch kledingstuk dat werd geshowd tijdens zijn “The Horn of Plenty” show in 2009. Het is volledig bekleed met eendenveren.

De vijfde zaal genaamd “Cabinet of Curiosities” was eigenlijk te veel om allemaal in te nemen, net zoals bij de tentoonstelling van J.P. Gaultier was deze zaal ingericht met op verschillende hoogtes tentoongestelde kledingstukken en accessoires. Jammer genoeg stonden sommige van de mooiste kledingstukken veel te hoog om de details goed te kunnen zien. Misschien had het ook te maken met de enorme hoeveelheid mensen die er die dag waren in het V&A Museum, maar het was een wirwar van spullen en creaties die om aandacht schreeuwden. Wat zou ik graag even in die zaal hebben vertoefd zonder die menigte, met een gigantisch schetsboek!

In de zesde zaal stonden meer van de ontwerpen die ik het mooist vind, delicaat geborduurde zijden japonnen en mantels geïnspireerd door Japanse cultuur en subcultuur. De meeste in zachte pastelkleuren, en een prachtige japon die volledig versierd was met schelpen. Ik voel een dagje strand aankomen, dan neem ik grote emmer mee want onze stranden liggen doorgaans vol met potentiële jurken! 

Natuurlijk waren de meeste modeshows van Alexander McQueen erg theatraal en progressief met een van zijn meest controversiële hoogtepunten de show “Voss” in 2000. (De jurken met schelpen zijn ook uit deze collectie). In de zevende zaal was een set nagebootst zoals van deze modeshow, met glazen ramen die door een spel van licht veranderden in spiegels. Het enige wat ontbrak waren de motten en Michelle Olley op een chaise longue.

Na een prachtige kunstprojectie arriveerden we in de een na laatste zaal stond de ivoorkleurige kanten jurk die op de catwalk gedragen werd met een groot hertengewei. We waren een beetje verbaasd over de simpele uitstraling van deze jurk in het echt. Nog steeds een prachtige jurk maar van zo dichtbij niet helemaal wat we ervan hadden verwacht.

In de laatste zaal stond een selectie aan jurken uit de collectie “Plato’s Atlantis”, een persoonlijke favoriet van zowel Annicke als ik, met die geweldige armadillo schoenen die meer dan 30 centimeter hoog zijn. Voor de meeste mensen zien ze eruit alsof je er nog niet fatsoenlijk een stap op kan zetten, maar ik weet zeker dat wanneer we de kans krijgen we het we ze toch mooi zouden uitproberen! De jurken waren gemaakt van een voile met gespiegelde prints, gevouwen als de vleugels van exotische kevers. McQueen liet zich inspireren door een fictieve toekomstige wereld waarvan de poolkappen zijn gesmolten en er een devolutie onder de mensheid heeft plaatsgevonden waardoor zij veranderd zijn in onderwaterwezens. De kledingstukken hebben een futuristische uitstraling maar tegelijkertijd ook iets heel kwetsbaars, een transparante kwaliteit, magisch.

Eerlijk gezegd was ik best geraakt door deze tentoonstelling, het had iets bovenaards maar ook iets tragisch. Als je je bedenkt dat tegen het einde van zijn leven Alexander McQueen wel tien collecties per jaar ontwierp en produceerde voor verschillende lijnen gecombineerd met het verlies in zijn persoonlijke leven, de druk om te presteren en de hoge verwachtingen die iedereen van hem had moeten immens geweest zijn. Alles bij elkaar was deze tentoonstelling een prachtige ode aan hem en zijn creativiteit die ongeëvenaard is gebleven (tot nu toe). Het zijn wellicht maar kleren maar voor mij voelde het als kunst van de  allerhoogste graad, wanneer ik kledingstukken zoals deze aanschouw zie ik het werk wat erin is gestoken, het ontroert me. Nu duimen dat de tentoonstelling snel naar Nederland toekomt zodat we er nog een keer naar toe kunnen… en nog een keer…

Geschreven door Marloes

Koffie, Bagels en Mode…

Ongeveer twee jaar geleden stelde mijn man mij voor aan Annicke. “Jullie hebben zo veel gemeen die moet je ontmoeten!” Dit alles gebeurde net voor de opening van de tentoonstelling over Jean Paul Gaultier in de Kunsthal te Rotterdam, perfecte timing natuurlijk. Ik heb het altijd heel belangrijk gevonden om regelmatig er op uit te gaan om wat nieuwe inspiratie op te doen en om van dichtbij te zien hoe de creatieve hersenspinsels van een ander tot stand zijn gekomen en welke vorm deze hebben aangenomen. Toen ik nog in Londen woonde ging ik dan ook regelmatig naar het Victoria and Albert Museum maar ook vaak naar het British Museum om mijn creativiteit een boost te geven. Soms ging ik er gewoon een middagje zitten schetsen. Oh, wat heb ik die musea gemist in de laatste paar jaar sinds ik weer in Nederland woon.

Natuurlijk is het heel belangrijk om als kunstenaar een eigen signatuur en stijl te ontwikkelen vooral als je je werk wilt verkopen. Maar zo nu en dan kan het juist heel leerzaam en inspirerend zijn om iets van een ander (na) te maken. Zo leer je nieuwe manieren van werken en andere methodes die je weer kan toepassen op je eigen ontwerpen. Een beetje alsof je een goocheltruc leert. Volgens mij overdrijf ik niet wanneer ik zeg dat het bezoeken van de J.P. Gaultier tentoonstelling een soort van religieuze gebeurtenis was voor zowel Annicke als ik. De mogelijkheid om enkele van de meest iconische creaties van dichtbij te mogen zien heeft er voor gezorgd dat ik me enkele weken daarna nog op een roze wolk bevond. Zelfs twee jaar verder merk ik dat ik nog steeds heel geïnspireerd ben erdoor. Maar het was niet alleen de mode die we tijdens de tentoonstelling zagen die me inspireerde, ook Annicke en haar verfrissende kijk op de wereld deden dat. We raakten niet uitgepraat over werkstukken, ideeën, klanten, stages en we hebben zo veel gelachen! We zijn vaker gaan afspreken meestal onder het genot van koffie en bagels, maar ook schandalig veel sushi (nog een gezamenlijke passie). Steeds wanneer we het weer over mode en mode maken hadden kwamen we tot de zelfde conclusie; we moeten echt eens samen een project gaan beginnen! Tot eind vorig jaar de telefoon ging en Annicke mij vroeg om met haar mee te doen aan een mode-maak-wedstrijd voor een televisieprogramma. Nou vind ik het normaliter al best eng om op de foto te moeten laat staan gefilmd te worden, maar ik houd stiekem ook best van een uitdaging. We hadden de kans om deel te nemen aan een wedstrijd en daar hoort bij dat je die misschien wel eens zou kunnen winnen. Maar tegelijkertijd konden we ook ons samenwerken eens flink uittesten. We werden uitgenodigd voor twee audities, en ik weet niet wat me bezielde (waarschijnlijk toch een beetje nervositeit) want tijdens het maken van een jasje stikte ik zo een mouw achterstevoren in. Gelukkig zag niemand het behalve de dames die achter ons zaten, het toekomstige team Roze, we lagen in een deuk! Vlak daarna begonnen de hectische opnamedagen en al gauw merkten we dat we best aardig konden samenwerken. Elk namen we het onderdeel tot ons van de opdracht waar we ons het best bij voelden, gingen snel en gericht aan het werk tot we gezamenlijk een hele outfit in elkaar hadden. Zo om ons heen kijkend viel het ons op dat een van onze sterkste punten was dat wij niet ook nog eens een onderlinge wedstrijd aan het aangaan waren, we werkten als gelijken. Iets wat me daarvoor ook al opviel in onze vriendschap, het is best zeldzaam eigenlijk, waar ik namelijk niet tegen kan is de onderlinge competitie die sommige vrouwen erop na houden, van die vrouwen die een vriendschap altijd als een soort wedstrijdtje beschouwen. We hebben vertrouwen in elkaars kunnen en wisten onze eigen krachten en minder sterke punten te benoemen. Natuurlijk heb je ook wel eens te maken met irritaties, maar wat wil je met zo’n grote groep diverse mensen en de tijdsdruk. Zoals Annicke dat zo mooi kan zeggen “je gaat in elkaars allergie zone zitten”. Maar ik denk dat het bovenal heel inspirerend was om met zo veel verschillende mensen te werken, iedereen een eigen specialisatie. Het heeft mijn enthousiasme voor het vak echt nieuw leven ingeblazen. Uiteindelijk wonnen we dus voor ons gevoel twee keer, de wedstrijd en onze goede samenwerking.

De echte kers op de taart komt komende week wanneer we naar Londen gaan voor de tentoonstelling van de fashion-guru Alexander McQueen! Jullie kunnen een uitgebreid verslag hiervan verwachten in onze volgende blog!!!

geschreven door Marloes

Graag horen we ook jullie verhalen, wat wakkert jouw inspiratie aan? Waar gaat jouw creativiteit van borrelen?

COFFEE, BAGELS AND FASHION…

Just over two years ago my husband Jett introduced me to Annicke, “a girl you should absolutely meet as you have so much in common!” This was just before the exhibition on Jean Paul Gaultier opened in the Kunsthal in Rotterdam, a happy coincidence for sure. I always thought it to be very important to have creative outings for inspiration especially seeing how other people’s creative dreams have taken shape. When I lived in London I would often go to the Victoria and Albert Museum or British Museum to re-spark my creativity. Or just sit there for a few hours sketching. I have been missing those museums so much since my move back to The Netherlands.

Of course you have to create your own signature and style once you start selling your own designs, but sometimes recreating something helps you to problem solve or figure out a certain process which may help you with your own designs. A bit like learning a magic trick. I think it’s safe to say the J.P. Gaultier exhibition was a bit of a religious experience for Annicke and I. Having the opportunity to see some of his iconic garments in the flesh left me in awe for weeks and months after. I find that two years later I still draw inspiration from that day. But it wasn’t just the fashion we saw that day that inspired me, it was also Annicke and her unique view on the world. We started to exchange stories about our work, challenges, customers, internships and we had such a laugh! We started to meet up more often accompanied by coffee and bagels but also copious amounts of sushi (one of our other shared passions). Whenever we started talking fashion we would come to the same conclusion; we should totally start a project together! Then late last year I got a phone call from Annicke asking if I would be interested in joining her in a sewing competition on the telly. Apart from being completely terrified at the idea of being filmed I also like a challenge so I agreed we should give it a go. We could potentially win a competition but what felt more important test drive our creative compatibility. We were invited for two auditions one which incorporated us putting together a little jacket. It must have been nerves or something but when I put one of the sleeves on, it ended up being back to front. Oh dear, luckily no-one noticed apart from what would later be team Pink who were sitting behind us. We had a good chuckle at least. Soon after the hectic filming days began and it became clear we worked very well together. We each took on the bit of the challenge we were most comfortable with until we could bring the items together to create one finished outfit. Looking around us at the other teams we noticed that one of our strengths was that we were not in competition with each other we worked as equals. Something I also noticed in our friendship, one of my pet peeves is women who are in constant competition with each other, there are never any winners. We trusted each others skills and input, knew our own strengths but also our weaknesses. Of course spending so much time with such a diverse lot people can lead to irritations but looking back it was also very inspirational meeting people from all different walks of life with each their own skills. It re-sparked my enthusiasm for the craftsmanship that is dressmaking and also gave me an even greater eye for detail. So we ended up winning at two things really, our working together and the sewing competition.

The cherry on the cake will be next week as we travel to London to see the exhibition of another fashion guru; the late Alexander McQueen! Expect a large review in our next blog!!!

written by Marloes

We would also like to hear from you, what sparks your inspiration? What gets those creative juices flowing?

Ask Annicke & Marloes – VLOG

Voor alles bestaat een eerste keer, en dit is onze eerste echte VLOG. Het onderstaande filmpje hebben we opgenomen voor Evelien, zij had een aantal vragen voor ons voor spreekbeurt over mode ontwerpen. We wilden het jullie niet onthouden.

We made this first VLOG for Evelien who is 10 years old and held a presentation at school about Fashion Designers. She sent us a few questions which we answered for her.
Translation:

1. Is it hard to work with patterns?

Marloes: Working with existing patterns is not hard at all. You have to take your measurements en find the right size on the layout. Drawing your own patterns takes a little more technique and experience.

2. Which fabric do you find the most easy to work with?
Annicke: I think Cotton is the easiest fabric. It’s easy to cut and iron, and it doesn’t slip from under your machines.
Marloes: I love silk! It looks pretty and has a lot of possibilities. It’s a beautiful natural product.

3. At what age did you want to become a fashion designer?

Annicke: When I was young I always knew I wanted to do something creative. I rolled into fashion when I got selected for the Fashion Design program at the Art Academy.
Marloes: I wanted to be an artist or ballerina. Later, whilst studying at fashion school in The Hague I found out that is was even better to make things that I designed myself.

4. When did you own your first sewing machine?
Annicke: I worked on my mom’s sewing machine until I started my first year at the Art Academy. Thats when I bought a very cheap one which served me well during my years at school. Now I’m working with my Bernina which I won in the competition. I think that machine is pretty good.
Marloes: I secretly worked on my mom’s sewing machine when I was little. I always had to think of leaving the settings exactly as I found them so she wouldn’t find out. Later, when I moved to London, I bought a machine from my last month’s wages.

5.Would you travel around the world to present your fashion in every country?

Marloes: That would be fun! It’s great to travel, but traveling while presenting your own fashion brand is even better.
Annicke: I think it is every artist’s, designer’s and musician’s dream to show the entire world what they made.

6. What is the best design you ever made?
Annicke: I have a lot of favourites amongst my designs, I show  a selection of my best work on my portfolio website http://www.annickeshireen.com.
Marloes: Every time I make something it’s my favourite design, until I make something new. It’s an ongoing process. I did make a dusky pink wedding dress once that I embroidered with lots of tiny beads and lace.

de meerwaarde van handgemaakt

Tegenwoordig is het leven heel erg snel. Als we iets willen, willen we het meestal NU. En NU betekent meteen naar de winkel om iets te kopen, of vandaag bestellen en morgen in huis. Qua prijs valt het allemaal ook nog wel mee. Je kunt over het algemeen best mooie dingen vinden, ook als je een beperkt budget hebt. “Er goed uit zien” is niet enkel een kwestie van geld, maar nu des te meer een kwestie van goed stijlgevoel. Als we dan per uitzondering een keertje iets duurders willen dan wat ons budget toelaat, dan willen we daar best wel voor sparen. Dat is meestal voor een speciale dag of gelegenheid, en verder hangt het over het algemeen meer in de kast dan aan ons lijf. Let op! Ik heb het hier nog steeds over confectie kleding; ik vermoed dat het gros van de Nederlandse bevolking nog nooit echte ‘couture’ in handen heeft gehad, laat staat gedragen. De prijs van couture ligt ver boven het gemiddelde huishoudbudget.

In mijn vorige stukje had ik het kort over vroeger; hoe mijn grootoma flink op de kosten kon besparen door kleding zelf te maken. Echter, het zelf maken van kleding is nu lang niet meer zo voordelig. Een dagje stadten loont ons namelijk al snel met een tas vol nieuwe outfits, en als we prijsbewust shoppen (en maling hebben aan kinderarbeid en milieubelastende massaproductie) dan hoeft dat niet eens heel veel te kosten. Dus, zou je denken, waarom zou het gros van de mensen dan veel moeite willen doen om iets zelf te maken? Daarnaast, omdat trends heel snel veranderen, en ons consumptiehartje elk seizoen weer verlangt naar wat nieuws, lijkt kleding zelf maken nóg minder interessant. Stel je voor dat je je schaar in die gave hipstersnorren-stof zet en je vervolgens zwoegt op je project in je zeldzame vrije avonduurtjes. Een week later, zodra je jurkje af is, is de snorrenstof alweer passé! Of, omdat je de mogelijkheid niet had om het eerst te passen voordat je het ging maken, blijkt nu het af is het model je eigenlijk toch niet te staan. Je zelfgemaakt jurkje kan als “voor altijd ongedragen” de kast in. Zonde van je tijd, doei!!!.

De hoeveelheid uren die we moeten stoppen in; 1. naaitechnieken leren 2. een ontwerp bedenken 3. stof uitzoeken 4. patroon maken of aanpassen en 5. het maken zelf – wegen niet op tegen de snelheid en het gemak waarmee we mooie kleding kunnen kopen. Met onze drukke sociale levens, fulltime banen en een breed scala aan verplichtingen en tijdrovende andere hobbies/ambities kost het de meesten van ons gewoonweg teveel tijd om zo’n vak echt goed te leren en de voordelen ervan volledig te kunnen benutten. Ik zal mijn situatie als voorbeeld schetsen; Als ik veel kleding maak voor mijzelf dan gaat dat af van de uren die ik voor klanten kan werken. Hierdoor draai ik over die tijd significant minder omzet. Omzet die ik voor mijn bedrijf nodig heb, omdat ik vaste lasten moet betalen en ook wil investeren. De prijzen van handgemaakte kleding zijn ook niet te vergelijken met die van confectie. Als ik namelijk een hoodie moet maken voor 80 euro kan ik beter een halve dag in de Albert Heijn gaan vakken vullen en gewoon die hoodie bij de H&M kopen. Als ZZP-er moet ik btw, atelierhuur en machine onderhoud betalen, en wat er onderaan de streep over blijft is een schrijntje van de prijs die de klant aan mij betaalt. Kleding maken voor mezelf is veel duurder dan confectie kopen van het geld wat ik verdien met kleding maken voor klanten. Kortom, ik maak dus geen kleding omdat het goedkoper is dan het te kopen. Als ontwerper/kledingmaakster kan ik eigenlijk mijzelf niet eens betalen. Dus, kan je je afvragen: “Waarom zouden we dan nu eigenlijk nog zelf kleding willen maken?” Die vraag kan ik vanuit mijzelf goed beantwoorden: Ik wil iets unieks, wat volledig aansluit op mijn visie van stijl en waarvan ik vind dat het mij goed staat. Ik wil als ontwerper laten zien wie ik ben, en als maker wil ik mensen inspireren om ook iets dergelijks te willen maken of dragen. Als ik in opdracht voor een klant werk wil ik diegene zo mooi mogelijk maken, met een outfit die de drager als persoon complementeert, aansluit op de gelegenheid waarvoor het is besteld en een goede indruk achterlaat bij de mensen in zijn/haar omgeving. Kortom; Maatwerk. Maar er zit meer achter dan alleen werken naar een eindproduct!

Veel mensen werken met textiel omdat ze verknocht zijn aan het werken met patronen, kleuren, stoffen; het zijn dezelfde mensen die prachtige quilts maken, stoffen zelf weven, haken, breien, kantklossen… Ik denk dat geen enkele textiel/handwerker enkel werkt voor een eindresultaat. Soms is het ook, heel filosofisch gezegd, de ‘weg ernaartoe’ die ontspanning en voldoening brengt.  (Dit is overigens, in mijn geval meer van toepassing tijdens het werken aan mijn eigen projecten dan opdrachten voor klanten. Als je namelijk door opdrachten aan te nemen van je hobby je werk maakt is het gevoelsmatig écht werk)

Vaak is de handwerk(st)er anno nu het type mens met het aangeboren “engelengeduld”, wat in deze tijd best een hele bijzondere gave is die we misschien door de snelheid van het leven iets te weinig koesteren. Ik ben een groot voorstander van zelfmaakmode (ja Dúh denk je nu…) . Wanneer mensen zelf kleding maken, krijgen ze ook meer kwaliteitsbesef van de kleding die in de winkels in omloop is. De kledingmakers zijn over het algemeen zeer kwaliteitsbewuste consumenten die minder snel te ‘foppen’ zijn met een dure merknaam en slechte kwaliteit. Tevens merk ik (bij mijzelf maar ook bij mijn collega zelfmaakmode-mensen) dat ik met de kennis van kleding maken in mijn achterhoofd veel meer waardering kan opbrengen voor goed zittende en kwalitatieve kledingstukken. Met deze instelling spaar je liever wat langer door om de kwaliteit te kunnen kopen die langer mee gaat, in plaats van de seizoenstrends die na een aantel maanden alweer aan vervanging toe zijn. Duurzamer, maar ook veel bevredigender, en dan hebben we het nog niet eens over hoeveel beter het is voor het milieu!

Misschien is dit slechts een utopie, maar ik vestig al mijn hoop op het moment dat de zelfmaakmode weer helemaal terug is in het dagelijks Nederlands huishouden, zodat we allemaal de mogelijkheid hebben om datgene wat we niet kunnen vinden wel te kunnen realiseren, maar ook als één blok van kwaliteitsbewuste consumenten gezamenlijk de markt definitief kunnen verbeteren. Zo kunnen we de goedkope weggooicultuur voor eens en altijd definitief verbannen. Wat is jouw visie op de meerwaarde van handgemaakte kleding?

Geschreven door Annicke

The added value of handmade garments

These days life is fast and hectic. When we want something we want it NOW. And NOW means going directly to the shops to buy it, or order it online today receiving it tomorrow. Price wise things aren’t looking too bad either. Overall it’s pretty easy to find beautiful things, even if you’re on a low budget. “Looking good” is not really a question of funds, but more a question of great style sense. When we spot something exceptional which is above our budget, then we, on occasion, are willing to save for it. Usually this is for a special day or event but overall the item will mainly remain unworn in our wardrobe. Attention! I am still referring to ready-to-wear or off-the-peg items of clothing; I presume that the majority of the Dutch population have never even touched a piece of ‘couture’, let alone worn any.

The price of couture is way above the average household budget. In my previous blog I spoke about how my great-grandmother used to make clothes in order to save money. Nowadays making clothes yourself isn’t quite as profitable as it used to be. A day’s shopping spree on the high street usually means a big bag filled with lovely new outfits. Especially when we keep being aware of prices (forgetting for a moment about child labour and environmental damage which is caused by mass production) it won’t have to cost us an arm and a leg. So why on earth would anyone want to spend the time and effort it takes to make something themselves? Also fashion keeps changing and our consumer hearts start skipping a beat when it does, so keeping up with the ever changing array of trends it becomes less and less enticing to make everything yourself. Just imagine you sticking your scissors in that ultra hip moustache-fabric and have painstakingly spend hours on making a dress in the little spare time you have. And voila, a week or so later once you finished said dress, and what do you know? Moustache fabric is out off fashion! Or, you haven’t made a mock up of the dress to try on before cutting into your nice fabric and the shape of the dress doesn’t suit you. Your self-made dress can go into your wardrobe forever unworn. Such a shame and waste of time, ciao!

The amount of hours we spending; 1. learning and mastering sewing skills 2. think of a design 3. go shopping for fabric 4. draw a pattern or altering an existing one and 5. the making off – doesn’t add up to the ease and speed we can buy beautiful clothes. Add to that our hectic lifestyles, full-time employment and a variety of obligations and other time consuming hobbies and ambitions, and for most people it becomes too much of an effort to start to learn a new skill and benefit from all the advantages it brings with it. I’ll paint a picture for you; When I do a lot of sewing for myself that means I can spend less time sewing for customers. During which time I take significantly less earnings. Earnings that are needed to pay fixed costs like the rent and utility bills of my studio and also money used for investments. The cost of handmade garments is not comparable to off-the-peg ones. If I were to make a hoodie for lets say 80 euros my time would be better spend sitting behind a till at the supermarket and buy myself a hoodie at H&M. As a self-employed designer I have to pay VAT, rent of my studio and machine upkeep, what’s left after that is hardly worth mentioning.

Long story short, making my own clothes is far more expensive than buying off-the-peg clothes with the money I make off custom-assignments. As a designer I couldn’t afford to pay myself. Most tailors on Savile Row for example can’t afford the suits they make. By now you are probably wondering: “Why would anyone be making clothes themselves?” I’ll answer that question from my own point of view: I want something that’s unique, something that suits my individual taste and vision and that also looks great on me. I want to show who I am as a designer, and with the making of my garments inspire people to start wearing them or making their own. When I take on an custom-assignment my aim is to make the wearer even more stunning, to make an outfit that compliments the wearer, is suitable for the occasion the garment will be worn at and leaves a permanent impression with his or her surroundings. In other words: Custom made. But there’s more to it than just working towards an end result.

A lot of people enjoy working with textiles because they adore working with patterns, colours, looming, crocheting, knitting, making bobbin lace… I don’t believe any artist or craftsman working with textile creates with only the end result in mind. Sometimes, philosophically speaking, it’s the process of creating something that brings satisfaction and relaxation. (Personally speaking this is more true when I make something for myself than when I am working on a custom piece for a client. When you start turning your hobby into work, your hobby will start to feel like hard work). The crafts(wo)men these days are often blessed with a kind of “angelic patience”, which in this day and age is a true virtue which is often overlooked because of the fast pace we tend to live in. I am a great advocate of self-made fashion (duh! you might think). When people start making their own clothes they start getting a greater sense of the quality on offer in shops. Dressmakers are often more aware of the quality that is on offer and are not so easily fooled by an expensive name tag and poor quality item. I also find myself, and my fellow dressmakers, developing a greater admiration for garments that are well fitted and of impeccable quality. With this attitude you might save for longer to buy the quality garment, but it will last beyond the seasonal trends and disposable fashion. It’s more durable, but also satisfying, not to mention the affect it has on our environment!

Maybe it is a bit of an utopian dream, but I put all my hopes on the moment dressmaking returns to the Dutch household, so we all get the opportunity to create that which we are unable to find, but also raise quality awareness and unite to improve the consumer market for good. That way we can dispose once and for all of the disposable society. Please tell us you views on the value of handmade garments. We would love to hear you stories!

Written by Annicke

Imagine the smell of new silk…

Korsetten en het zogenaamde “waist training” is weer helemaal in de mode, een terugkeer in het modebeeld of gewoon nooit weggeweest? Zelfs na de Victoriaanse tijd zijn korsetten een fundamenteel onderdeel geweest in de modewereld, alhoewel niet altijd zichtbaar. Denk bijvoorbeeld aan de korsetconstructie in een haute couture jurk of trouwjurk. Sexy gordeltjes uit de vijftiger jaren gedragen met die iconische naadkousen en de prachtige korsetlijfjes en podiumkleding van Jean Paul Gaultier. Voor mij was het vooral Jean Paul Gaultier die mijn interesse aanwakkerde. Als kind in de jaren tachtig keek ik vol verbazing en bewondering naar artiesten als Madonna maar ook keek ik vaak kostuumdrama’s met mijn moeder, de wespentailles en prachtige jurken spraken enorm tot mijn verbeelding en zo ontstond mijn honger naar dat betoverende kledingstuk.

Ik herinner me nog heel goed de dag dat ik mijn eerste korset kocht, ik was vijftien jaar oud. Het had stalen baleinen en was gemaakt door een bekend korsettenmerk, alles zat erop en eraan. Maar al gauw merkte ik dat wat ik had gekocht toch gewoon een confectie artikel was. Het zat voor geen meter. De baleinen duwden op mijn ribben en de puntjes van mijn heupen, die er na een avondje uitgaan bond en blauw uitzagen. Maar in mijn naïviteit dacht ik dat dat er een beetje bij hoorde. Ik bedoel, dat is zo ongeveer het enige wat je over korsetten hoorde en las, je kan er haast geen adem in halen of bewegen en ze doen pijn. Toen ik eenmaal op de modevakschool zat en mijn kennis van het patroontekenen verbreedde snapte ik dat het misschien aan het model korset lag, tegen die tijd had ik al een aardige verzameling. Ze zaten te strak op mijn ribben en heupen maar toch nog losjes op de taille, de baleinen zaten op de verkeerde plekken en gaven mij niet het silhouet dat ik voor ogen had. Dus begon ik met het tekenen van mijn eigen korsetpatronen. En na heel wat vallen en opstaan kon ik eindelijk korsetten maken voor mijzelf die ik dag en nacht kon dragen als ik dat wilde. Ik zorgde er voor dat het korset mooi aansloot om de ribben en heupen zonder dat deze te strak zat en reduceerde het taille gedeelte enkel in het zachte gedeelte van mijn zij. Eindelijk dat felbegeerde silhouet waar ik naar opzoek was!

Ik laat mij vaak inspireren door historische patronen maar tot op de dag van vandaag heeft het zelf ontwerpen en tekenen van patronen mijn voorkeur. Op die manier kan ik de ultieme pasvorm en iets modernere look behouden die ik mooi vind. Het is natuurlijk een persoonlijke voorkeur maar wel een die mijn klanten ook aanspreekt. Historisch correcte korsetten vind ik absoluut prachtig en ik heb een enorm respect en bewondering voor degene die dat soort korsetten maken, maar mijn passie ligt toch meer in de high fashion type korsetten.

De korsetten die ik meestal draag verschillen over het algemeen nog wel eens in taillemaat, ik heb korsetten met een minimale reductie maar ook die de taille een heel stuk kleiner maken voor extra speciale gelegenheden. Ik hou van het dragen van een korset, een soort van strakke omhelzing, wellicht klinkt dat een beetje suf… Maar ik ken meerdere dames en heren die dat gevoel herkennen, ook het geluid van de veters of linten die door de nestels glijden en dat van de stof wanneer deze voor het eerst strakgetrokken wordt over het lichaam.

Mijn hart maakte dan ook een sprongetje toen het mij opviel dat korsetten weer aan het stijgen zijn qua populariteit met nieuwe mensen die dit kledingstuk ontdekken of beginnen te maken. Het inspireert mij om de verschillende interpretaties te ontdekken en de frisse wind die door de modemaakwereld heen blaast. Sinds het internet grenzen doet vervagen is het een stuk gemakkelijker om in contact te komen met andere corsetières en hun werk te bewonderen. Het is tevens een zeer open en vriendelijk wereldje. Zelfs wanneer je alleen in je atelier zit te werken aan een project heb je een web vol met kunstenaressen/kunstenaars binnen handbereik. Of je nu advies nodig hebt of je nieuwste creatie wilt delen. Hierdoor zijn er ook steeds meer klanten die de voordelen en het bijzondere van handgemaakte kleding ontdekken. Zij kiezen korsetten die gemaakt worden van de mooiste kwaliteit materialen en versieringen. Allemaal op maat gemaakt en ontworpen met het lichaamstype van de drager in gedachte houdend. Het is een zeer luxe ervaring om iets special voor jou te laten maken. Stel je de geur van het nieuwe zijde voor, het geluid van de linten, het prachtige silhouet… Midnight is calling your name…

geschreven door Marloes

Corsetry and so called waist training is making a massive comeback or have corsets simply never really left at all? Even after the Victorians, corsets have been a staple part of fashion even if sometimes invisible and used as the base of a haute couture gown or wedding dress. Sexy girdles in the fifties worn with those iconic seemed stockings and gorgeous corset like stage wear from Jean Paul Gaultier. For me it was the latter that first grabbed my attention. Growing up in de eighties and seeing the likes of Madonna in her iconic corsets, they intrigued me beyond measure. Also watching costume dramas with my mother awakened my thirst for knowledge about this enchanting piece of clothing.

Once I turned fifteen I bought my first corset, steel bones and everything. But soon I came to realise that off the peg corsets are just that, off the peg. I had bought a corset from a well known corset brand and didn’t skimp on the price but nonetheless it was extremely uncomfortable. The boning pressed on my ribs and hipbones, leaving them bruised when worn for just an evening. In my naivety I figured that was just part of the deal, I mean that’s nearly all you hear about corsets. They restrict your breathing and movements and they hurt. By the time I entered fashion school and extended my knowledge of pattern drafting it became clear to me that there was something not quite right with the corsets I had since bought. They were too tight on my ribcage and hips but didn’t seem to be tight enough on my waist, they didn’t give me the silhouette I had in mind. So I started to draft my own corset patterns and after a lot of trial and error I managed to make myself corsets that I could practically wear for days on end. I made sure my ribs and hip shape remained unaltered and only taking in the squishy bit of the waist just under the ribs and above the hipbones. Giving me that shapely silhouette I had dreamt of.

I let myself be inspired by historical patterns but still to this day I prefer to draft my own patterns to get the ultimate fit and slightly more modern look. It’s just a personal preference but also one that my customers are attracted to. Historical accuracy is wonderful when one is into reenacting, and I have great respect for those who make historically correct corsets, but I get more drawn to the high fashion side of corsetry.

The corsets I tend to wear range in waist measurements, I have some that are only minimally reduced and some that are quite severely reduced for more special occasions. I love the feeling of wearing a corset, it’s like wearing a (tight) hug, I know it sounds cheesy. But I know a lot of corset wearers that will recognise the feeling, also the sound of the laces sliding through the eyelets and the initial sound the fabric makes as it’s pulled taut.

My heart started beating faster when I noticed that corsets are getting more and more popular and there are new people discovering and making them every day. It inspires me to see other people’s takes on corsetry and it excites me to see a fresh breath of air swirling through the sewing world. Since the internet age it has become much easier to get in touch with other corsetières and follow their work. It is also a very harmonious and friendly community indeed. Even when you are sat in your atelier by yourself there is a web full of artists within arms reach, wether you need advise or want to show other connoisseurs your creations. Slowly but surely more customers are becoming aware of the craftsmanship and artistry that is involved in handmade garments. They choose corsets that are well made with high quality material and high speck finishes, all designed and made to fit and compliment their own body shape. It can be a most luxurious experience getting something made especially for you. Just imagine the smell of new silk, the sound of the laces, the lush silhouette… Midnight is calling your name…

written by Marloes

Ouderwetse zuinigheid

Mijn overgrootmoeder van mijn moeders kant was een creatieve vrouw. Ze tekende veel, leerde het vak hoedenmaken en naaide een tent om met het gezin te gaan kamperen in Rockanje. Dit laatste werd toen blijkbaar als heel alternatief beschouwd door haar omgeving. Ook breide ze badpakken met van die pijpjes eraan. (die vervolgens als ze nat werden flink gingen lubberen.) Net als de meeste huisvrouwen uit die tijd kon ze goed met haar naaimachine overweg. Het was een zuinige tijd; de meeste gezinnen hadden het niet heel breed. De weggooicultuur van de confectiekleding zoals we die nu kennen bestond nog helemaal niet. In verhouding was de kleding die ze hadden voor de mensen destijds veel meer waard dan wat het nu is voor ons. Grootoma wilde graag haar dochtertje (mijn oma dus) als een prinsesje kleden, naar het voorbeeld van kleine prinses Juliana. Echter, het budget hiervoor had ze niet. Ze maakte dus veel zelf, en toen de oorlog uitbrak en er geen stof te krijgen was zette ze gewoon haar stofschaar in het keukengordijn.

Let op! Nu volgt de meest illegale doch stoere huisvrouwenpower-actie ooit; Mijn grootoma kocht in de exclusieve Rotterdamse boetiekjes de duurste kinderkleding, tornde dit helemaal uit elkaar en nam het patroon over op krantenpapier. Vervolgens kocht ze kleurrijke lapjes op de markt en maakte het desbetreffende kledingstuk in meerdere kleuren na voor haar dochter, en andere kleine meisjes in haar omgeving. Het originele kledingstuk zette ze daarna weer in elkaar en ging met het spreekwoordelijke prijskaartje eraan weer netjes terug naar de winkel. Het geretourneerde geld ging terug in de huishoudbeurs van mijn grootoma.

Haar zuinigheid en creativiteit zette haar ertoe om het kleermakersambacht dus zo goed mogelijk onder de knie te krijgen. Zó goed dat haar naaiwerk kwalitatief niet van de toenmalige boetiekmode te onderscheiden was. Het was een tijd waarin het zelf maken van kleding beloond werd door flink te kunnen besparen. Ik ben me er van bewust dat haar acties uiterst illegaal waren en natuurlijk niet zo prettig voor de ontwerpers en naaisters en verkopers uit de luxe boetiekjes. Maar ik heb een groot bewondering voor haar lef.

Kennen jullie ook verhalen van ouderwetse zuinigheid? Ik ben erg benieuwd naar de creativiteit van jullie ouders en/of opa’s en oma’s.

geschreven door Annicke

OLD-FASHIONED THRIFTINESS

My great-grandmother from my mum’s side of the family was a very creative lady. Ze drew a lot, studied millinery and sewed a tent for the whole family to go camping in in Rockanje. Especially the lather was considered very alternative by her surroundings. She also knitted swim suits with those quintessential longer trouser legs, which when wet would suck up all the water and sag off your bottom. Just like many housewives in that time she was very handy with her sewing machine. It was after all a time in which one needed to be thrifty; most families in that era didn’t have a lot of money. The time we live in now where most fashion is disposable is so different to those days. In comparison with today clothes were of much more value than they are to us now. Great-grandmama wanted to dress her daughter (my granny) like a little princess, inspired by the Her Royal Highness little princess Juliana. Although she didn’t have the funds to do so. So she started to make a lot of clothes herself and when war broke out and there was no fabric left to buy, she stuck her scissors in her kitchen curtains.

Attention! What follows next is the most illegal yet daring Housewife-Girl-Power stunt ever; My great-grandmother would buy the most expensive children’s clothes at exclusive little boutiques in Rotterdam, she would then unpick all the seams and copy the patterns onto newspaper. After which she would reproduce these garments in multiple colours for her daughter and other young girls in the neighbourhood. The original garments she would sew back together with the respectable price tag reattached and brought them back to the shops. The money she was reimbursed with would go back in her kitty.

Her own thriftiness and creativity allowed her to master the art of tailoring and with the smallest attention to detail. So much so that you couldn’t tell her craftsmanship apart from the store-bought items of clothing. I am fully aware this was highly illegal and far from desirable to the shop owners, designers and seamstresses of these luxury boutiques. However I greatly admire her cunningness and spunk.

Do you have any stories running in your family about old-fashioned thriftiness? I am very curious to hear about the creativity of your parents and grandparents.

Written by Annicke

DIBS

Hoi, hier is ie dan. De eerste post op de “After Midnight Fashion” blog. Wij, Annicke en Marloes, zullen in de toekomst frequent gaan bloggen op deze wordpresspagina. Je kunt onze zelfmaakmode tips en tricks verwachten, alsmede onze vondsten mbt stoffen, fournituren en favoriete mode/inspiratie.  Hier zullen we ook zo nu en dan een tipje van de sluier oplichten over onze gezamelijke projecten. Bij deze dus ook het eerste tipje van de hopelijk zeer lange en zeer ornaat geborduurde sluier; After Midnight is de naam van ons nieuwe aankomende label.
Stay tuned! we delen later meer :).

Annicke